یادی کوڵان (ترجمه شعر خاطره ی کوچه)

بە سەر وارێکا ڕویشتم

کە بە زوڵاڵی هەزاران چاوکە

 تووڕەیی تینویی هەوری

تێراو دەکرد

 

بە دڵۆپەکانی بێ وچانی باران

بە سەر

 دەشتێکا باریم

کە بە نم نمی دڵگیری کیژوڵەێ قەرەچی

هێز و سامی چۆمی

لە خەو دەکرد

 

شەوقی ڕزگاریم

بە سەر یاڵی دڕەندەی کێوێک

بە دڵ و گیان کڕی

کە گزنگی بەربەئانی هەتاو

بە سەر ئەستۆە پوڵاییەکانیا

دڵێکی بێتاۊ دەکرد

 

سەرخۆشی گوڵێکی سوورم

لە عەوداڵی ولێکدا دی

کە دیواری تەنیایی

هاوڕێ لەگەڵ چەرخی نیگای خەممارێکا

ویران و خاپووری دەکرد

 

ئاسمان هێشتا

ئەستێرەکانی ئەژمارد

هەور

داوێنی چیناوچینی خوی

بە سەمای با دەسپارد

تینوویی ئاورینی گوڵاڵە سورە

نمی شەونمی

بە لێو دەگووشا

و چوڵایی کوڵان

هەرگیز

ڕویشتنی تۆیان لە یاد نەکرد

 

هۆنەر: ئەرسەلان مۆحەممەدی

وەر گێڕ: فەرید عەلاقەبندان

٢٩ دەی مانگ١٤٠٢

بهار بی تو

 

گفتی که باغ

دوباره به بار می‌نشیند

رنگین کمانِ شکوفه

لابه‌لایِ شاخه‌ها

لانه می‌گزیند

سرودِ سپیدِ نسیم

از گلویِ گلگون سحر

سفره‌ی روز را

بر آبی آسمان می‌چیند

تا شعله‌ی خورشید

با نگاهِ بی تابِ باغبان

درآمیزد

گفتی که هوایِ بهار

در کنارِ دشت

خیمه بسته است

سوزِ شبانه‌ی زمستان

از هم گسسته است

قناریِ غمگین

بر شاخِ ارغوان

همزاد را به انتظار نشسته است

تا تنِ نازکِ نیلوفر

در باد

بی‌باک

به رقص برخیزد

گفتی که سکوت

لبریزِ از فریاد است

قصه‌ی رنگینِ رهایی

هنوز هم در یاد است

قامتِ بی‌قرارِ قلم

با طغیانِ واژگان

از کمندِ بَند آزاد است

تا عطر همیشه بهار

حسِ سترگ رستن را

دیگر بار

برانگیزد

دریغا که بی حضورت

پروایِ بی‌بدیلِ تردید

با سودایِ دل می‌ستیزد

و خلوتِ خانه

تنها

تلخی تنهایی را

در جان می‌ریزد.

ارسلان- تهران

5/1/1403

چیزی بگو

«با تضمینی از شعر شاملو»

پیش از آنکه

در اشک غرقه شوم

چیزی بگو

چیزی از پسِ زَمهَریرِ سکوت

وقتی که از کنار پنجره

سایه‌ی سردِ تنهائی را

در قابِ خالیِ اتاق

احساس می‌کنی

 

چیزی بگو

به رنگِ غوغایِ کوچه باغِ خاطرات

هنگامی که

خلوتِ خسته‌ی خیال هم

خاموش

به خواب می‌رود

یا از جنسِ

آشوبِ نگاهِ رهگذری که

در انبوهِ ماتِ خیابان

هر بامداد

گم می‌شود

 

چیزی بگو

از زورقِ زرینی که

بر ستیغِ بی مرزِ آرزو

پر می‌کشید

در آسمانی می‌چرخید

که با رنگ‌دانه‌هایِ همهِ رویاها

بر دریا می‌بارید

و با موجِ جاریِ بازوانت

رخوتِ تن را

در آغوش می‌کشید

 

پیش از آنکه

در اشک غرقه شوم

به قواره‌ی

نیازِ کاشفانِ بی‌باکِ جهان

از وسوسه‌ی رازی که

در دل نهان کرده‌ای

چیزی بگو

 

ارسلان- تهران

11/11/1402

دڵم دەیویست ( ترجمه شعر " دلم می خواست" )

 

دڵم دەیویست

لە ڕازی ڕوانینت دا

ڕەنگی "هەتا هەتایی"

لە باخچەی چکوڵەی خانوا بکێڵم

هەتاکوو بەهار

 ببێتە شەتڵێکی بەردەوام

وشەی "سیسی" بەرەو ئەفسانە بڕوات

و ڕووناکی ڕۆژ

هەر ڕۆژ

لە گوشەی چاۆی گوڵێکدا

بشکوفێ

 

دڵم دەیویست

لە ساتەنی سپی هەور

ڕەهێلە بارانێ ببارێ

دیواری هاوسێ ماڵ لە قورسایی یاس و عاقێق

سەری بەرەو زەوی شۆڕ ببێتەوە

و خەونی شیرینی منداڵی

بنبەستی کوڵانەکان ئاوەڵا بکاتەوە

 

دڵم دەیویست ڕەسمی دڵگیری قەفەسیچ بسوتێنم

 ئاسمان

بە نەقاشی باڵی ئەتڵەسی کۆتر بکێشم

و زەمینی نەزۆک

له گەماروی قورسی دیلیەتی ئازاد بکەم

 

 

به داخه وه

کەوا کۆنەکەمان

وەها لە لەش خەمڵاندوە

که  ڕوومەتی نەیاری هەتاویش

لە پشتی کنارێنی ساردی دوودڵی

خوێ شارده وه

داری دەخیلی باخیش

چووزەلانەێیکی سەوز نەکرد

حەتتا پەلەوەرێک

لە کشوماتی دەیجووری شەوانە

دڵی نەبەستە نیشانه ی هێلانەێیکەوە

و باوەڕێ سست ئەگەر ئەبوو

بە هێرشی بێ ئەمانی تۆفان

تێشکا و خاپوور بوو

 

به لام ئەمجار

سینگی پوڵایی دەر و دەشت

شێوازی گورانی و لاوکی چۆمی

لە بیرە

خاک

ئێسقانی ئەفسانەکەی هێشتا

بە هێز  و بەکوڕ دەزانێ

پرچەکانی ڕوودابە

بە کەمەندێ درێژ لە بان دیوار

دڵ بە دیلیەتی دەگرێت

و لە کەمانی ئارش دا

تیرێک خەدەنگ لە گیان

بە جێ ماوە

تا بە قەڵاێ بەردەباران ببارێت و

سێبەری ڕەشی جڕو جادوە

ژێر و زەبەر کات

 

 

    هۆنەر: ئەرسەلان مۆحەممەدی

    وەرگێڕ: فەرید عەلاقەبەندان

      ٩ ئازەر مانگ  ١٤٠٢

خاطره ی کوچه

 بر زمینی جاری شدم

 که با زلالِ هزاران چشمه

 خشمِ تشنه‌ی ابر را

 سیراب می‌کرد

 

 با قطره‌های بی‌توقف باران

 بر دشتی باریدم

 که با ترنم دلگیرِ دخترکِ کولی

 صلابت رود را

 در خواب می‌کرد

 

 شوق رهایی را

 بر یالِ وحشی کوهی

 به جان خریدم

 که طلوعِ عریانِ خورشید

 بر شانه‌هایِ ستبرش

 دلی را بی تاب می‌کرد

 

 مستیِ گلِ سرخی را

 در شیداییِ شکوفه ای دیدم

 که دیوارِ تنهایی را

 با گردشِ خمارِ نگاه

 خراب می‌کرد

 

آسمان هنوز

 ستاره‌هایش را می‌شمرد

 ابر

 دامانِ پرچینِ خود را

 به رقصِ باد می‌سپرد

 عطشِ آتشینِ شقایق

 نمِ شبنم را

 بر لب می‌فشرد

 و خلوتِ کوچه

 هرگز

 رفتنت را از یاد نبرد

 

      ارسلان- تهران

      27/10/1402